Zeynep Bayramoğlu

İlahiyat fakültelerinde büyük sıkıntılar var. Öğrenciler uzun yıllarını ilim tahsiline ayırmış hocalarından daha çok cemaat ve tarikat liderlerine itibar ediyor. (Bu konunun ayrıca tartışılması gerekiyor. Elbette her şey diplomadan ibaret değil ve bizim çok muteber din büyüklerimiz var ama yıllarını ilim tahsiline ayırmış hocaların, diğerleri yanında dikkate alınmaması önemli bir mevzu) Bunun nedeni ilahiyat hocalarının gençlerle iletişim konusunda doğru dili yakalayamamış olmaları ve gündem mevzularına yeteri kadar ilgi göstermemeleri olabilir. Zira yaptığım programlardan öğrendiğim, “ilahiyatçı konformizmi” denilen bir şey olduğu. Çoğu ilahiyat hocası suya sabuna dokunmayan konularda konuşma konusunda oldukça istekliyken, güncel mevzularda sessizleşiyor.

Türkiye’nin en saygın ilahiyatlarından biri olduğunu kabul ettiğim bu fakültede, kız öğrenciler ön sıralara oturmasın arka sıralara otursun çünkü tahrik oluyoruz diyen, kız öğrenciler ve erkek öğrenciler aynı asansöre binmemeli tartışması yapan ilahiyat öğrencilerinin varlığının ciddi olarak tartışılması gerektiğini düşünüyorum. O gün planım öğrencilerle medyayı konuşmaktı ama bu duyduklarımdan sonra konuşmayı tamamen değiştirdim.

Ciddi sosyal problemleriniz var. Bugün bu topraklarda terör denen bela olmasa üzerinde en fazla konuşacağımız konu şüphesiz eşcinsellik olacak. Ciddi bir lobi faaliyeti ve özendirici kampanyalarla karşı karşıyayız. Dizilerde en sevimli karakterlerin eşcinseller olması bir tesadüf olamaz. Ensestte (sadece bilinen vakalar) dünya sıralamasında ilk beşteyiz, pedofili ciddi bir bela, en fazla porno site tıklanan ülke olmanın yanında, çocuk pornosunun dağıtımında iki ana hub’a sahibiz. Bu büyük sosyal problemler karşısında üretim yapan bir ilahiyat camiası yok. Elbette akaid, tefsir çalışmaları önemli ve yapılmalı ama geleceğimizi, aile yapımızı tehdit eden bu problemler önemli değil mi?

Fakülte öğrencilerine bu konularda çalışma yapmalarını tavsiye ettim. Çünkü ben Müslüman bir iletişimci olarak ilahiyat camiasının bana bir bakış açısı kazandırmasını istiyorum. Kuranın bu konulara yaklaşımını, önleyici olarak neler yapılmasını tavsiye ettiğini bilmek istiyorum. Öğrencilere bu konularda onların sesinin daha fazla çıkması gerektiğini söyledim. Kız öğrencilerden biri söz istedi ve içimi yakan şu cümleyi söyledi; “hocam, bu konular ilahiyatçılara bırakılamayacak kadar önemli konular”. Öğrencinin bu sözleri en başta ilahiyat camiası olmak üzere hepimizin üzerinde düşünmesi gereken sözler. İnsanın sadece bireysel değil sosyal hayatını da düzenleyen bir dinin mensuplarıyız ve ilahiyatçıların sesini daha fazla duymaya ihtiyacımız var. Konformist bir tutum uzun vadede canımızı yakmaya devam edecek. İlahiyatlar sosyal meselelerde bir referans noktası haline gelmeli. Bunun yolu da ilahiyat fakültelerindeki eğitimin yeniden revize edilmesi ve akademisyen kalitesinin arttırılmasından geçiyor sanırım.

http://www.gazetebirlik.com/yazi/ilahiyatcilara-birakilamayacak-kadar-onemli-konular

Bu memleketin neresine gitsem oralı olurum ben.  Etnik kökenim karışık, biraz Rum, biraz Gürcü, biraz Laz ve çokça Türkmen’im. Kendini nasıl tanımlıyorsun diye sorarsanız tam bir Türk’üm derim. Aslım Karadeniz’den olduğu için de normal olarak biraz torpil geçerim kendi memleketime. Çayı, fıkrası, üzümü ama çokça insanı meşhur olan Rize’dir dedelerimin yurdu.  Geçtiğimiz hafta sıla-i rahime niyet ettim, memleketimin yolunu tuttum. Ailemin büyüklerini ziyaret ettim. Her bir evde ayrı bir sevgi ile sarıp sarmalandım. Uzun zamandır hissetmediğim bir huzur geldi misafir oldu ruhuma.

Rahmetli babaannem bir şey söyleyip de karşı taraftan anlaşılmadığını fark ettiğinde “gelirsin yaşıma gelirim aklına” derdi. Yirmili yaşlarda büyüklerime ve aileme bakışım ile şimdiki bakışım arasında müthiş bir fark olduğunu hissediyorum. Zaman, ailenin anlamını arttırıyor. Büyükler bir bir aramızdan ayrıldığında anlıyoruz varlıklarının ne denli önemli olduğunu.  Sıla-i rahimin bereketi bol gülümseme ile gösterdi kendini. Modern hayatlar ve şehirler esir ederken bizi, gülmeyi unutmuşuz sanki.  Geçtiğimiz günlerde “huzurum kalmadı” dediğim bir arkadaşım “en son ne zaman gökyüzüne baktın?” diye sormuştu, hatırlayamadım. İşte tam da bu yüzden memleketimde en çok gökyüzüne baktım. Şehir ışıklarının görünmez yaptığı gökyüzüne, yayladan bakınca fark ettim eşsiz ışık şölenini. O nasıl bir güzellik!

Zor bir yıl ve çok zor bir yaz geçirdik. Hüzün yılıydı bu yıl. Çok kaybımız oldu. Varsın birileri yaşanmaz deyip terk etsin, varsın çekilmez burası desin. Toprağı, suyu, dağları her şeyden öte insanı ile benzersiz bir memleket burası. Şükretmek için çok sebebimiz var.

Rize’yi bilmeyenler için birkaç uyarı yapayım en önemlilerinden. Yaylarında kalmadan Rize’yi görmüş olmazsınız. Fırtına’nın suyu teninize değmeden ayrılmayın Rize’den. Cesaretiniz varsa rafting yapın. Ardeşen’den vadiye sapıp Fırtına’nın yarenliğinde yukarı doğru tırmanın, Zilkale eşsiz manzarası ile sizi büyüler. Zilkale’ye gelmeden sola doğru saparsanız yol sizi Sal ve Pokut Yaylası’na götürür. Bu iki yayla arasında rüya gibi bir orman yolu var. Avusor Yaylası Ayder’in biraz daha üstünde, iki bin 400 metre rakımdaki bu yaylada konaklayıp daha yukardaki buzul göllerine yürüyüş yapabilirsiniz. Lakin sise dikkat, rehbersiz kaybolma ihtimaliniz var.

http://www.gazetebirlik.com/yazi/sila-i-rahim

Hac oldukça meşakkatli bir yolculuk ve bu yolculuk Kabe’yi terk ederek başlıyor. Yeniden gelmek üzere yola çıkıyorsunuz. İstikamet Arafat. Dünyanın dört bir tarafından gelen Müslümanlar büyük buluşma için Arafat’ta yani ilk tövbenin kabul edildiği, Hz. Adem ve Hz. Havva’nın kavuştuğu, onların yaratıcıyı bildikleri ve af diledikleri yere geliyorlar.

Yaklaşık 3 milyon Müslüman aynı anda aynı yöne dönüp ayağa kalkıyor ve yaratıcıya dua ediyor. Arafat’tan Müzdelife’ye, şuur ve idrak makamına yolculuk başlıyor sonra.  Sabaha karşı yine yola düşüyorsunuz ama bu sefer silahlarınızı kuşanarak. Çünkü vakit düşmanla karşılaşma, İsmail’ini kurban etme ve Aşk için vazgeçme vakti. Bir babanın Allah istediği için oğlundan, bir oğlun Allah babasından istediği için hayatından vazgeçtiği makama çıkıyorsunuz. İsmail’inizi kurban edip, terk ettiğiniz Kabe’ye geri dönüyorsunuz. Bilgi, şuur ve aşk makamlarından müteşekkil bir sefer bu. Sonsuz sabitlik ve sonsuz hareketten ibaret.

2015 yılında Hac mevsiminde iki büyük felaket yaşandı. İlki mataf alanındaki vinç kazası, ikincisi Mina’daki izdiham. Bu iki olayda binden fazla kişi hayatını kaybetti. Ben 2015 yılında hacı oldum. İki büyük faciaya da şahit oldum. Özellikle vinç kazasında orada idim. Bu meşakkatli hac yolculuğunun üzerinden bir yıl geçti.  Gitmeden önce bana, zor olan Hac değil sonrasıdır, demişlerdi. Döndüğüm zaman anladım ne demek istediklerini. Evet, gerçekten zor olan hac sonrası o duyguları muhafaza etmek, kurbanını, vazgeçtiklerini aklında tutmak, akdinden dönmemek.

Yaşadığımız hayatlar mekanikleştikçe, hissetmek zorlaşıyor. Allah ile olan ilişkimizi de sanal dünyanın bir parçası haline getirme eğilimlerimiz var. Hac ihram ile soyutlarken, kalabalığın içinde yaşadığın yalnızlıkla seni Allah’a yaklaştırıyor. Yaşanılan yalnızlık ise şehir hayatındaki yalnızlığa hiç benzemiyor. Kaçıp kurtulmak istediğin nefesini kesen bir yalnızlık değil, tam tersi serin rüzgarlar estiren ferah nefesler aldıran bir yalnızlık bu. Belki de en çok ihtiyacımız olan şey yani. Bilme, anlama ve hissetme… Bu duygularla izledim hac haberlerini.  Bu meşakkatli yolculuğu nihayete erdiren, Allah’la akitleşen tüm hacıların seferi mübarek ve daim olsun. Allah isteyen herkesi kavuştursun.

http://www.gazetebirlik.com/yazi/sefer

Bu yazının konusu ihtiyaçlar değil. Bu ihtiyaçtan yola çıkarak görünürlük kavramından bahsetmek istiyorum. Muhafazakar dindar kadınların sorunları neden görülmüyor/görmezden geliniyor? Aslında bu sorunun temeli cumhuriyet sonrası modernleşme, kadına verilen rol ve kadın üzerinden zihniyet dönüşümü inşasına kadar geniş bir perspektifte değerlendirilebilir. Cumhuriyet ve modernlik kendi tanımına uygun olmayan dindar tesettürlü kadını uzun süre görmezden gelmeyi tercih etti. Düşünün mesela yakın zamana kadar ürün ve hizmet reklamlarının ne kadarında tesettürlü bir kadın figürü vardı? Ben size hatırlatayım. Hiç yoktu. Hatta bir gayrimenkul şirketinin reklamlarında tesettürlü bir kadının fotoğrafını kullanması haber oldu. Düşünsenize, bu memlekette yaşayan kadınların neredeyse yarısı tesettürlü ama bu reklam haber değeri taşıdı.

Peki görmezden gelme, görmezden gelinen kesimi nasıl etkiledi?  Son dönemde zehirli bir sarmaşık gibi genç kızlarımızın etrafını saran İslami moda veya tesettür modası tabir edilen garip furyanın da temelinde uzun zamandır görünmez olan bu kadınların kendini görünür kılma çabası olduğunu düşünüyorum.

Elbette tüketim sosyo-ekonomik statü ile direkt ilgilidir. Ama bu tüketim kültürü furyasının altında az da olsa, görünür olma isteği, onu uzun zamandır görmezden gelen bir sisteme karşı “hayır ben de varım” çığlığı olduğunu düşünmek yersiz mi olur? Gittiğim konferanslarda genç kızların bana sorduğu sorulardan biri nereden giyiniyorsunuz, özel bir marka tercihiniz var mı olur. Pazardan parça kumaş alıp terziye kıyafet diktirdiğimi öğrenince şaşırırlar. Dikkatli bakıp, gençlerin üstündeki kıyafet ve aksesuarların maliyet hesabını yaparsanız, bazen bu rakamın 10 binlerin üzerinde olduğunu görürsünüz. Görünür olma isteği zaten harcama için küçüklükten müşteri yetiştiren tüketim kültürünün en fazla kullandığı motiflerden biri.

“Bunu kullanırsanız herkes sizi sever”

“Bunu alırsanız herkes size saygı duyar”

“Bunu alırsanız herkes sizi görür”

Bu yorumu ağır bulabilir, sataşma var diyebilirsiniz. Bence görünür olma istediği doğal bir sonuç. Ama kritik nokta şu. Uzun zamandır ihtiyaçları ve kendileri görmezden gelinen dindar kadınlar ne ile görünür olmak istiyor? Kıyafetleri, şalları, ayakkabıları, çantaları, tarzları ile mi? Zekaları, profesyonellikleri, zarafetleri ve kabiliyetleri ile mi? Cevap aramamız ve sorgulamamız gereken mevzu budur. İleriki günlerde bu konu üzerinde daha çok konuşacağız.

http://www.gazetebirlik.com/yazi/tarz-meselesi

Yaz…  Deniz, kum, güneş, huzur… Yaz size bunları mı çağrıştırıyor? Şanslısınız. Benim için yaz, stres mevsimidir. Nedenini şöyle izah edeyim.  Türkiye’nin üç tarafı denizlerle çevrili ve adalar dahil sahil uzunluğu 8300 kilometre. 600’ün üzerinde havayolunu gerçek zamanlı olarak tarayarak fiyat karşılaştırması sunan, tatilcilerin en çok tercih ettiği arama motoru Skyscanner’ın yaptığı ankete göre dünyanın en güzel 15 plajından 5’i bizim memlekette. Bunlar, Muğla Dalyan’daki İztuzu, Antalya Kaş’taki Kaputaş ve Patara,  Muğla Fethiye’deki Ölüdeniz, Antalya Olimpos’taki Çıralı. Bendeniz için bu plajlar kartpostal görseli kıvamındadır. Bakar bakar iç geçiririm. Zira dünyanın en güzel sahillerine sahip olan memleketimde denize girmem kısıtlı bölgeler hariç mümkün değil. Her sene yaz mevsimi geldiğinde çılgınlar gibi tatil mekanı ararım. Son yıllarda özel işletmelerin bu konuda daha cesur davranması ve yerel yönetimlerin yol açması ile kadınlar plajı sayısında artış olsa da, mevcut ihtiyacı karşılamıyor. İstanbul’a yakınlığı nedeniyle çok tercih edilen Yalova Esenköy’de dört kadınlar plajı var. Ama deniz çoğunlukla pis ve dalgalı. Tesislerdeki korkunç müzikler ve tuhaf eğlenceler de cabası. (Sosyal ortamı yazmaya cesaret bile edemiyorum)

Tesettür otelleri olarak bilinen oteller verdikleri hizmetin çok üstünde aldıkları paralarla insanı hem canından hem tatilden bezdirebiliyor. Oteller dışardan yıldız yağmuru gibi görünse de içeri girdiğiniz anda yaşattığı toplama kampı ile devlet misafirhanesi arasındaki psikolojiyle sizi esir ediyor. Üstelik bu otellerin kadınlara tahsis edilen kıyılarının (ki genelde kadınların havuzla idare etmeleri isteniyor) muhafazalı olduğu da söylenemez, biraz açılmanız durumunda işin mahremiyeti ortadan kalkıyor. Mecbur diz kapağı yarımadalarında serinlemeye çalışıyorsunuz. Sayısal olarak baktığınızda da tesislerde ciddi bir adaletsizlik söz konusu. En geniş plaj, en büyük havuz erkeklere tahsis ediliyor. Diğer tarafta metrekareye 3 kadın 6 çocuk düşüyor.

Alternatif tatil planı yapmak isteyenler, bir parça huzur, biraz neşe ve illa ki deniz arayanlar için elde güzel seçenekler yok.  Ülkedeki kadın profili ve mevcut tablo düşünüldüğünde muhafazakar dindar aileler için tatil, çocukların ve beylerin tatili oluyor, kadınların yanına yorgunluk kar kalıyor.  Varlık içinde yokluk çekiyoruz. Ve bu çok saçma.

http://www.gazetebirlik.com/yazi/varlik-icinde-yokluk

Kişilerin eylemleri kendilerini konumladıkları yere göre şekillenir. Kenan Evren’in 1995 yılında yazdığı bu satırlar askerin kendini nasıl gördüğü ve nasıl konumlandırdığı konusunda küçük bir ipucu verebilir. “Ülke yönetimi kötü ellerde ve gidiş iyi değilse millet seçimdeki oyları ile onları temizlesin, bugüne kadar olduğu gibi hemen ordudan medet ummasın, ne duruyorsunuz müdahale etsenize demesin. Ederse de silahlı kuvvetlerimiz tahrik ve teşviklere kapılmasın, zira şimdiye kadar müdahaleler sonucu bozulan düzeni onardı da ne oldu? Müdahale düzeninde orduya alkış tuttular, normal düzene geçince kağıda kaleme sarılıp faşist ordu demediler mi?”

Ordunun temel motivasyonu Atatürk ilke ve inkılapları, bunların ne zaman ihlal edilmiş olacağı konusunda karar verme ve müdahale yetkisi de yine onlara ait. Bu anlamda kendilerini ayrıcalıklı ve halkın üstünde gördüklerini söyleyebiliriz (Kendisini halkın hizmetkarı olarak gören vatan evlatları müstesna). Bir ülkenin silahlı kuvvetinin kendini koruyucu olarak görmesinde bir sakınca olmayabilir ama asıl belirleyici nokta neyin koruyucusu oldukları. TSK kendini rejimin koruyucu olarak görüyor, halkın değil.

Tam da bu nedenle ordunun görev tanımı 2013 Temmuz ayında “Silahlı Kuvvetlerin vazifesi; Türk Yurdunu ve anayasa ile tayin edilmiş olan Türkiye Cumhuriyeti’ni kollamak ve muhafaza etmektir”, ifadesi, “Silahlı kuvvetlerin vazifesi; yurtdışından gelecek tehdit ve tehlikelere karşı Türk vatanını savunmak, caydırıcılık sağlayacak şekilde askeri gücün muhafazasını ve güçlendirilmesini sağlamak, TBMM kararıyla verilen görevleri yapmak ve uluslararası barışın sağlanmasına yardımcı olmaktır” şeklinde değiştirildi.

15 Temmuz sonrası yaşananlar bu konuda TSK içinde zihni bir değişime yol açmış olabilir. Çünkü halkın o akşam orduya verdiği mesajlardan biri de “senin görevin beni korumak, bana rağmen bir kalkışma yapmak değil”di. Genelkurmay Başkanının sözlerini en büyük asker bizim asker nidaları ile kesilirken, Paşanın halka selam durmasının anlamı büyük.

Türk Silahlı Kuvvetleri’nde FETÖ yapılanmasına dair detaylar ortaya çıktıkça insanın aklına ister istemez şu soru geliyor. Kırk yıldır terörle mücadele ediyoruz, aynı zamanda yaklaşık kırk yıldır devletin içine sızan bir terör örgütü ile karşı karşıyayız. Terör operasyonlarını komuta eden generalin darbenin bir numaralı ismi olduğu gerçeği yüzümüzde tokat gibi patladı.  Aynı general Suriye’deki DAEŞ hedeflerinin koordinatlarını veren ve bunlara top atışı yapılmasını emreden kişiydi. Açıklamasında “misli ile karşılık verildi”  diyordu.

Şu an yapılan Cerablus operasyonun ordu içindeki bazı komutanların direnci nedeniyle iki yıl geciktiğini de öğreniyoruz. Yedi düvel bir araya gelseydi bu kadar zarar veremezdi. Bizi bize benzeyenle vurdular ama artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak. Artık temizlenme, arınma ve yeniden yapılanma vakti.

http://www.gazetebirlik.com/yazi/tsk-20

Devam edelim.

Darbe girişimini kişiler büyük oranda televizyondan öğrenmiş (%75,6) bilgiye ulaşma saati ise %84,9 oranında 21-24 saatleri arasında. O gece sokağa çıkanların oranı %46,6. %58,5’lük grup ise demokrasi nöbetlerine ve mitinglere katılmaya devam etmiş.

Meydanlara çıkıp demokrasi nöbeti tutanların amaçları sırası ile millet iradesine sahip çıkmak, demokrasiyi sahiplenmek, FETÖ ve dış güçlerin oyunlarına dur demek ve seçilmiş cumhurbaşkanı ile seçilmiş hükümete destek vermek.  Bu sonuçlardan en çok merak ettiğim, sokağa çıkmayıp evde kalanların bu tercihi yapma nedeni. Önemsememek mi? İnanmamak mı? Konfordan taviz vermemek mi? Toplumsal mutabakat arayışlarının sağlıklı sonuçlara ulaşmasını istiyorsak bu soruların da cevap bulması gerek.

Gelelim darbenin nedenine, araştırmaya katılanlar darbenin nedenleri arasında %90 oranında NATO ve Amerika’yı gösteriyor. 15 Temmuz öncesi hükümetin ve Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın ısrarla yaptığı paralel örgüt uyarılarını siyaseten söylenmiş sözler olarak gören bir kesim olduğunu biliyoruz. Sonuçlar gösteriyor ki yapılan bu uyarıların ne kadar haklı olduğu anlaşılmış, kişiler yargıdaki arındırma çalışmalarını ve yeniden yapılanmayı destekliyor ve kamudaki FETÖ operasyonlarının derinleştirilmesini istiyor. Üstelik bu destekler %90’ın üzerinde.

Gelecek günler için beklentiler arasında gözaltına alınanların adil yargılanması, ordu, emniyet, yargı başta olmak üzere bürokrasi ve tüm kurumların yeniden düzenlenerek kontrol altına alınması var. Üzerinde titizlikle durulması gereken bir diğer şey, ordunun güvenilirliği ile ilgili çıkan sonuç. Araştırmalarda güvenilir kurumlar arasında çoğu zaman birinci olan Türk Silahlı Kuvvetleri’nin büyük ölçüde güven kaybettiği ortaya çıkıyor. Ben bu güven azalmasının geçici olduğunu düşünüyorum. Bu görüşümü destekleyen şey şüphesiz Yenikapı mitinginde Genelkurmay Başkanı Orgeneral Hulusi Akar’ın sahneye çıktığında alanda yaşanan duyguydu. En büyük asker bizim asker sloganları ile sık sık konuşması kesilen Akar, defalarca teşekkür ederek minnettarlığını ifade etti. Millet orduyu yürekten sevdiğini gösterdi. İleri ki günlerde yapılacak sistem değişikliklerinin bu güveni yeniden olması gereken yüksek seviyeye çıkartacağını düşünüyorum. Dürüst olalım, hiç kimse darbe girişimi karşısında bu denli geniş kapsamlı bir direniş olacağını tahmin etmedi. Geçmiş darbelerde yaşanan tecrübeler bu konuda iyimser düşünmemizi engellemişti. Beklenen olmadı, sesler yüksek çıktı, demokrasinin sekteye uğramasına, seçilmiş Cumhurbaşkanı ve seçilmiş hükümeti düşürmeye yönelik bu harekete halk “one minute” dedi.  Darbe gecesi sokağa çıkanların duygularını bir yiğit teyze çok güzel özetledi.  “Babam Menderes’e ağladı, ben Özal’a ağladım, çocuklarım Erdoğan’a ağlamayacak” Evet, ağlamayacağız…

http://www.gazetebirlik.com/yazi/one-minute

– 2002-2004 yılları arasında Amerikan Savunma Bakanlığı’nda Irak ve İran konusunda danışmanlık yapan Michael Rubin 24 Mart’ta Newsweek dergisinde bir yazı kaleme aldı. Rubin, “Türkiye’de bir darbe olur mu başlıklı?” yazıda, durumun çok kötü olduğunu ve giderek kötüleştiğini, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın kontrolden çıktığını belirtip, bir darbenin sürpriz olmayacağını söyledi.

– ABD’nin özel istihbarat sağlayan etkili düşünce kuruluşlarından Stratfor, darbe girişimini an be an takip edip, uçak koordinatlarına kadar yayınladı. Ayrıca Erdoğan’ın Almanya’ya iltica edeceği iddiasını ortaya attı.

– Fox News’in siyasi analisti emekli yarbay Ralph Peters darbe girişimi sonrası yazdığı yazıda darbeyi “Türkiye’nin son umudu” olarak nitelendirdi. Peters’a göre darbe Türkiye’nin İslamileşmesini durdurabilecek tek yoldu. Orta rütbeli askeri yetkililerin ülkelerini kurtarmak için yaptıkları girişim sonrası kaybettiklerini, batının buna sevindiğini oysa yakın zamanda yas tutacaklarını söyledi.

– The Independent Gazetesi’nin Ortadoğu muhabiri Patrick Cockburn darbe sonrası İstanbul’da bir hafta kaldı ve izlenimlerini yazdı. Cockburn, bir zamanlar Ortadoğu için büyük bir umut olan Türkiye’nin güçsüzleştiğini ve istikrarsızlaştığını belirtti. Yazı “Suriye Türkiye gibi olacak diye düşünürdüm şimdi Türkiye Suriye gibi oluyor” başlığı ile manşetten verildi. Darbe ile ilgili yazılan yazılardan birinin başlığı ise şöyleydi “Darbeden kurtulan Erdoğan’ın geleceği belirsiz”

– 1990’lı yıllarda yaptığı röportajlarla Usame Bin Ladin güzellemeleri yapan Robert Fisk “15 Temmuz bir darbe değil, gelecek aylar ve yıllar için hazırlıklı olun” çağrısı yaptı. Fisk ayrıca darbenin başarısız olmasının, ordunun Erdoğan’a sadakat gösterdiği anlamına gelmeyeceğini söyledi. (Fisk, 1993’lerde Usame Bin Ladin’in Sovyetler için çok tehlikeli bir adamken, aynı dönemde Amerikalılar için kahraman olduğunu söylemiş ve Amerikalıların 20 yıl sonra onu ele geçirmek, öldürmek için milyarlarca dolar harcayacakları akıllarına gelmezdi yorumunu yapmıştı. Kim bilir şu an kanaat önderi ve eğitim neferi olarak gördükleri Gülen de ileriki yıllarda Amerika’nın ortadan kaldırmak için milyarlarca dolar harcayacağı bir isim olabilir. Malum Gülen örgütü Amerika’daki en büyük charter eğitim ağına sahip).

– New York Times Gazetesi “Türkiye’nin Yeni Anti-Amerikancılığı” başlıklı başyazısında “Türkiye’de ateşlenen Anti-Amerikancılık hem NATO hem de Amerika ile Türkiye’nin uzun vadeli istikrarlı ilişkileri konusunda ciddi bir risk oluşturuyor, diyerek üstü kapalı tehdit etti.

– Guardian “Darbe girişimi sonrası Türkiye’yi karanlık günler bekliyor” “Seçilmiş diktatörlüğe dikkat” “Darbeye karşı direnişin karanlık yüzü” ifade ve başlıkları ile dünyayı 15 Temmuz felaketine hazırlamaya çalıştı.

– Fetullah Gülen bir grup medya kuruluşuna verdiği açıklamada darbe girişimini eleştirdi ve bu girişimde iktidara yakın kişilerin yer aldığını iddia etti. Yani 15 Temmuz darbesi bir tezgahtı. Tüm medya kuruluşları bu açıklamalara geniş yer verdi. Öte yandan Suudi Arabistan’ın Dubai’den yayın yapan televizyon kanalı El Arabiya, Gülen’le yaptığı röportajı gelen tepkiler üzerine sitesinden ve youtube’dan kaldırdı.

– New York Post “darbe insanlarım umudu olabilirdi” derken, WallStreet Journal, Erdoğan’ın tasfiyeleri ülkede karışıklıkların devam etmesine neden olacak diyerek uyarıda bulundu.

Büyük resim ortada. İlk olarak sorulması gereken soru şu, Türkiye kendini ifade etmekte yetersiz mi? Kendi tezlerini anlatamıyor mu? Türkiye kendini ifade edebiliyor, çok ideal durumda olmasa da uluslararası kamuoyuna bilgi akışını sağlayacak çeşitli kurumlar oluşturdu. Bu kurumlar zaman içinde daha etkili çalışacak. Gelelim kendi tezlerini anlatma konusuna. Türkiye iletişim açısından bakarsak şanslı. Çünkü tezlerinin oldukça sağlam bir altyapısı var. Somut deliller ile savunmasını yapabiliyor. Peki neden uluslararası basın Türkiye’nin tezlerini tamamen göz ardı ederek yayın yapıyor? Bu sorunun cevabını şu küçük olayda bulabiliriz. 15 temmuz gecesi, ekranlarda peş peşe açıklama yapan siyasiler ve halkı meydanlara davet eden Cumhurbaşkanı Erdoğan, uluslararası yayın kuruluşunun haber merkezi ve haber merkezinin başındaki kişinin yorumu, “bu hiç iyi olmadı, istediğimiz bu değildi”. Biz ne yaparsak yapalım, uluslararası medya Türkiye’yi kendi istediği gibi görecek. Bu üç maymun durumu ne zaman değiştirir diye soracak olursanız. Zaman, strateji, lobi ve para derim.

Not: 15 Temmuz darbe girişiminin ilk anından itibaren haber akışını sağlayan ve bunlardan haberdar olmamızı sağlayan Esra Öztürk’e teşekkürler.

http://www.gazetebirlik.com/yazi/uc-maymun